Ola, todos!
Vanuit een prachtig zonnig Copacabana, een warme groet!
De afgelopen dagen heb ik gewandeld in de bergen rondom La Paz, de Takesi-trail. De tocht begon zeer avontuurlijk.
De bus waarin we zaten zou ons naar de startplaats brengen. De weg naar boven was nogal smal, bestond uit zand en stenen, en was nat door de regen. De bochtige weg naar boven gaf ons al enige hartverzakkingen, en bij de bocht in kwestie ook de chauffeur.
Die maande ons uit de gevaarlijk naar de afgrond hangende bus te stappen. Dat deden we dus, en namen meteen onze handbagage maar mee, voor het geval dat...
Nadat we uitgestapt waren zagen we dat de bus reed op bijna profielloze banden. De chauffeur en de koks die ook in de bus zaten gingen meteen aan de slag met gras en stenen/gruis, en legden dit onder de wielen. Een eerste poging om weg te rijden mislukte, en de bus schoof nog enkele decimeters verder weg. Gelukkig lukte het na een half uur wel, en konden we ¨veilig¨ en wel weer verder.
Het eerste deel van de wandeling was erg steil. Het begon op ongeveer 4300 meter hoogte. Na 2 uur bikkelen in de regen die overging in hagel die overging in sneeuw, kwamen we aan op de top, 4700 meter. De tocht was behoorlijk zwaar. Gelukkig konden we een kwartier na de top beginnen aan onze welverdiende lunch: koude kip met Bonduelle groenten... heerlijk....
Daarna ging de de sneeuw weer over in regen, wat aanhield tot de slaapplaats. Het laatste uur begon het zelfs te gieten.
Tegen 18.00 uur kwamen ik aan bij de camping, waar al 5 anderen van de groep aan het schuilen waren onder een rieten dakje. Een half uur later was de hele groep van 14 personen binnen.
Nadat de koks en ezelmannen (onze bagage hadden we gedropt op onze lease-ezels) de tenten hadden opgezet en eten voor ons hadden gemaakt, nog even nagezeten, en vroeg onder de (droge) wol.
De volgende dag scheen de zon!
De hele dag heerlijk gewandeld. Het was voornamelijk afdalen en vlak lopen. We zijn gedaald tot een hoogte van ongeveer 2000 meter. Op deze hoogte beginnen de sub-tropen van Bolivia. Prachtige natuur.
Alleen na de laatste rustplaats (...) kreeg ik last van mijn linkerknie. En die pijn is tot heden aangehouden. Ik heb m ingetaped, en is waarschijnlijk slechts overbelast. Rust houden dus. Nou valt dat niet mee hier in het bergachtige gebied.
De laatste dag van de wandeling was slechts een uurtje lang. Dus goed te doen.
Gisteren zijn we aangekomen in Copacabana, bij het Titicacameer. Niet te verwarren met het strand van Rio... helaas. Het strand van Rio is wél naar dit plaatsje vernoemd!
Het meer heeft een grootte van 8000km2, en is werkelijk prachtig. Op de achtergrond zie je de met sneeuw bedekte bergtoppen, bij een heerlijke temperatuur van zo rond de 30ºC.
Hier in Copacabana, zoals in heel Bolivia, zijn de mensen zeer katholiek. In dit plaatsje laten ze zelfs hun auto inzegenen!! Een prachtig gezicht hoe mensen hun auto´s versieren met bloemen en natspuiten met bier en bubbeltjeswijn. Ook de priester gooit er nog wei-water over. Rare jongens die Bolivianen...
Morgen laten we Bolivia achter ons en vertrekken we naar Puno, Peru.
Hasta luego amigos!!
Vincent.
1 opmerking:
Hey Vincent!
Allemaal zo herkenbaar, leuk om je verhalen te lezen!! Geniet van Peru...het is echt een geweldig land en ik bewaar er mijn mooiste herinneringen aan :D Succes ook met de Inca trail en blijf goed op je knie letten want die zal je nog veel belasten. Twee maanden na de Inca trail voelde ik mijn rechter knie namelijk nog!!
Een reactie posten